Εξερευνώντας τη μαγεία του Χορτιάτη με e-bikes
Μια συναρπαστική απόδραση λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης παρέα με τους Trail Tales
- Αναστασία Misbach
- Αλέξανδρος Αβραμίδης
- 4/6/2025
Είναι πρωί Σαββάτου όταν φτάνουμε στο «Πάρκο Κεραιών» του Χορτιάτη για μια εξερεύνηση του βουνού με ηλεκτρικό ποδήλατο. Κατά τη διάρκειά της θα διανύσουμε (χωρίς κόπο) 25 χιλιόμετρα μέσα σε ένα μαγικό δασικό τοπίο, το οποίο λίγοι Θεσσαλονικείς γνωρίζουν, παρότι βρίσκεται μια ανάσα από το κέντρο της πόλης.
Οδηγοί μας στη διαδρομή ο Κώστας Παρασκευόπουλος και ο Πέτρος Βράνιαλης, 46 ετών και οι δύο, συνιδρυτές της ομάδας των Trail Tales. Έχουν ήδη στήσει τα ηλεκτρικά ποδήλατα βουνού (e-mountain bikes), μας εξοπλίζουν με κράνη και επιγονατίδες, και μας εξηγούν τη σωστή χρήση του ποδηλάτου. Κάνουμε τις πρώτες πεταλιές, και αμέσως νιώθω την ηλεκτρική ώθηση να ενισχύει την ταχύτητά μου, κάνοντας τις ανηφόρες να μοιάζουν με χαλαρή βόλτα στη νέα παραλία.
Κινούμαστε αρχικά στον δασικό δρόμο με κατεύθυνση προς το καταφύγιο του Συλλόγου Ελλήνων Ορειβατών, μέσα από τις σκιές πλατύφυλλων, φυλλοβόλων δέντρων. Ο ήλιος χρυσαφίζει ανάμεσα στο ζωηρό πράσινο των ανοιξιάτικων φύλλων, κάνοντας το τοπίο να φαίνεται σαν να το κοιτάς μέσα από καλειδοσκόπιο.
Διασχίζουμε κομμάτια ασφάλτου, στενούς χωματόδρομους, ανώμαλα δρομάκια με ρίζες δέντρων και χοντροκομμένες πέτρες, μέχρι που μπαίνουμε στην αρχή του «Μονοπατιού των Παγοποιών» καταλήγοντας στο πλάτωμα της «Μεγάλης Πέτρας», στη βορειοανατολική πλευρά του βουνού με θέα τη λίμνη Κορώνεια.
Η όλη εμπειρία μάς θυμίζει πως ο Χορτιάτης δεν είναι απλώς ένα βουνό δίπλα στην πόλη, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός, που κουβαλά ιστορίες αιώνων. Από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όταν προμήθευε τους εύπορους κατοίκους της πόλης με πάγο, επάγγελμα που επέζησε μέχρι και τη δεκαετία του ’50, μέχρι το φρικτό «Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη» το 1944, όταν οι Ναζί εξόντωσαν την πλειονότητα των κατοίκων. Το δάσος αυτό υπήρξε πέρασμα, συχνά επικίνδυνο, υπέστη τη βίαιη εκμετάλλευση των πόρων του, και σήμερα είναι ένα μοναδικό καταφύγιο και τόπος επαφής με τη φύση.
«Στόχος μας είναι να φέρουμε περισσότερο κόσμο στο βουνό, εξ ου και τα ηλεκτρικά ποδήλατα, για να είναι βατό για όλους» λέει ο Κώστας. Ο Πέτρος συμπληρώνει: «Ξεχνιέσαι από τα πάντα, αυτό ήταν που μας τράβηξε. Ό,τι κι αν κουβαλάς από την καθημερινότητά σου, έρχεσαι μια βόλτα και φεύγουν όλα».
Καθώς συνεχίζουμε την ποδηλατική εκδρομή, διασταυρωνόμαστε με άλλες ομάδες ποδηλατών και πεζοπόρων. Ανταλλάσσουμε φιλικούς χαιρετισμούς, συμπεριφορές υπό εξαφάνιση στους δρόμους της πόλης, που εδώ στο δάσος όμως ζωντανεύουν. Το βουνό έχει τους δικούς του άγραφους κώδικες.
Αρκετές ανηφόρες μετά, το πρινόδασος δίνει τη θέση του σε οξιές και καρυδιές, αναδεικνύοντας την πλούσια χλωρίδα του Χορτιάτη.
Σε υψόμετρο 1.000 μέτρων πλέον, το μονοπάτι «Τσουκνίδες» μάς οδηγεί στο καταφύγιο που βρίσκεται στη θέση «Τζεκ Μπακτσέ», όπου κάνουμε στάση. Το όμορφο πετρόχτιστο κτίσμα του 1968 προσφέρει βουνίσιο τσάι και ζεστή χυλωμένη φασολάδα μπροστά στο τζάκι τις κρύες μέρες του χειμώνα, και δροσερά αφεψήματα κάτω από τις σκιές των δέντρων τις ζεστές μέρες του χρόνου.
Καθόμαστε σε ένα ξύλινο τραπεζάκι για καφέ και η Ειρήνη, μία από τις κοπέλες που συμμετέχουν στην εκδρομή και πρώην επαγγελματίας ποδηλάτρια μιλά για τα πλεονεκτήματα των ηλεκτρικών ποδηλάτων «Η αντοχή μεταφέρεται στην μπαταρία και ουσιαστικά απολαμβάνεις τη φύση. Δεν έχει κούραση, μόνο απόλαυση».
Αφήνουμε πίσω μας το καταφύγιο και κατευθυνόμαστε από τον ψηλότερο δασικό δρόμο προς την κορυφή «Κολοσούρτη». Το δασικό τοπίο αλλάζει για ακόμα μια φορά και η πυκνή μαύρη πεύκη περιβάλλει τη διαδρομή μας. Απολαμβάνουμε την περιμετρική κατηφόρα στη νότια πλευρά του βουνού με πανοραμική θέα προς την πόλη και τον κόλπο του Θερμαϊκού. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνει κανείς πως ο Χορτιάτης διαθέτει έναν πλούτο που ξεπερνά τις διαστάσεις του, με εναλλαγές στη βλάστηση, στα χρώματα, στους ήχους και στις μυρωδιές του.
Η κυκλική μας διαδρομή ολοκληρώνεται έπειτα από τρεις γεμάτες ώρες στη φύση, στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε. Κατεβαίνοντας ξανά προς την πόλη, νιώθω ανάλαφρη, σαν να άφησα για λίγο πίσω μου τον ψηφιακό θόρυβο και τα άγχη της καθημερινότητας.
