Ντίνος Κούης: Από τις αλάνες του Ευόσμου στο πάνθεον του ελληνικού ποδοσφαίρου

«Πέρα από τα μυστικά της μπάλας, τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται ήθος και αρχές»

Τέλη της δεκαετίας του 1950, κι ένας ψηλόλιγνος πιτσιρικάς κλωτσάει με τους φίλους του μια μπάλα φτιαγμένη από κύστη γουρουνιού στις αλάνες της Ξυλούπολης, ενός χωριού 40 χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Ο νεαρός αυτός θα γινόταν η σημαία του Άρη, ο κορυφαίος σε συμμετοχές (559) και πρώτος σκόρερ (173 γκολ) στην ιστορία των «κιτρίνων». Ο λόγος για τον γιό του Ηλία και της Πολυξένης Κούη, Κωνσταντίνο. Ή «Ντίνο», όπως τον καθιέρωσε ο Γιάννης Διακογιάννης σε ένα παιχνίδι με την ΑΕΚ.

Ο Ντίνος Κούης, φόρεσε την κιτρινόμαυρη φανέλα του Άρη για πρώτη φορά το 1974, και δεν την έβγαλε ποτέ τα επόμενα δεκαεπτά χρόνια. Τα κιτρινόμαυρα, όμως, τα φορούσε από πολύ νωρίτερα.

«Όταν ήμουν δέκα χρονών μετακομίσαμε από την Ξυλούπολη στον Εύοσμο. Εκεί φτιάξαμε μια ομάδα της γειτονιάς και είχαμε επιλέξει κιτρινόμαυρες φανέλες. Είδες πώς τα φέρνει η τύχη; Ξεκίνησα με κιτρινόμαυρη φανέλα και με κιτρινόμαυρη έκανα καριέρα».

Η Οικογένεια Κούη, όταν ο άσσος του Άρη ξεκινούσε την ποδοσφαιρική του καριέρα στις αλάνες του Ευόσμου. Οι γονείς του, Ηλίας και Πολυξένη, στο κέντρο. Ο μεγάλος γιος τους Άγγελος στα δεξιά, ενώ το μετέπειτα αστέρι του Άρη, ο Ντίνος, εικονίζεται αριστερά

Ο Ντίνος Κούης γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1955 στην Ξυλούπολη. Ήταν το δεύτερο παιδί του Ηλία και της Πολυξένης. Ο αδελφός του, Άγγελος, ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερος. «Ήταν πιο καλός ποδοσφαιριστής από μένα. Έπαιξε ποδόσφαιρο, αλλά σε πιο μικρές ομάδες» θυμάται.

«Στο χωριό παίζαμε ποδόσφαιρο στα αλώνια. Εκεί, αν η μπάλα έπεφτε στο ποτάμι, χανόταν. Περιμέναμε πότε θα σφάξουν το επόμενο γουρούνι για να έχουμε και πάλι μπάλα. Φυσικά, όποιος είχε τη μπάλα δεν έβγαινε ποτέ από το παιχνίδι».

Ο πατέρας του Ντίνου δούλευε στην Θεσσαλονίκη και η οικογένεια έμενε αρχικά στην Ξυλούπολη. «Δούλευε στα τούβλα ΤΙΚΤΑ. Στο χωριό ερχόταν μόνο το Σαββατοκύριακο. Σήμερα, πηγαίνω από τον Εύοσμο στην Ξυλούπολη σε είκοσι λεπτά. Τότε ήθελες το λιγότερο δύο ώρες. Ο δρόμος είχε πολλές στροφές και ήταν επικίνδυνος. Ήταν δύσκολα χρόνια τότε. Κρέας έτρωγαν μόνο όσοι είχαν δικά τους ζώα. Εμείς περιμέναμε τον πατέρα μου να έρθει το Σαββατοκύριακο και να φέρει κάτι για να ψήσουμε».

Στον Εύοσμο από δέκα χρονών

Όταν ήταν δέκα χρονών η οικογένεια μετακόμισε στον Εύοσμο, και ο Ντίνος άρχισε να παίζει στις αλάνες της περιοχής. «Τότε ο Εύοσμος ήταν διαφορετικός. Σπίτια υπήρχαν μόνο μέχρι το ύψος της αστυνομίας. Πιο έξω είχε μόνο χωράφια. Και αλάνες, παντού αλάνες».

Μια μέρα τον είδε να παίζει ο κουρέας του, ο οποίος ήταν επίσης ο ταμίας του Αγροτικού Αστέρα, συλλόγου που ιδρύθηκε το 1932 στον Εύοσμο από Έλληνες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Βρήκε τους γονείς του, και τους ζήτησε να υπογράψουν δελτίο. Ο Ντίνος ήταν μόλις 15 χρονών.

«Η μητέρα μου δεν ήθελε να υπογράψει. Δεν ήθελε να παίξω ποδόσφαιρο. Ήθελε να τελειώσω το σχολείο και να βρω δουλειά. Εγώ της είπα: “Τώρα δεν θέλεις να παίξω, όμως κάποια μέρα θα με βλέπεις στην τηλεόραση”». Οι γονείς πείστηκαν, και ο Ντίνος άρχισε να παίζει στον Αγροτικό Αστέρα.

Στην ομάδα του Αγροτικού Αστέρα Ευόσμου ο Ντίνος Κούης έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα. Τον βλέπουμε στο κέντρο της φωτογραφίας. Τέρμα δεξιά, όρθιος, με μουστάκι, ο κουρέας του και ταμίας του Αγροτικού Αστέρα, ο οποίος τον πήρε από τις αλάνες και τον έφερε στην ομάδα.

Τα χρόνια του Αγροτικού

Ο Ντίνος Κούης φόρεσε τη φανέλα του Αγροτικού το 1970. «Είχαμε πολύ καλή ομάδα» θυμάται. Ο Αγροτικός έπαιζε στην Α’ κατηγορία και μετά στη Β’ Εθνική. «Όταν κάναμε προετοιμασία, τρέχαμε από το γήπεδο μέχρι τη Συμμαχική Οδό και πίσω. Σε χωματόδρομο. Τότε δεν είχε ούτε τσιμέντο ούτε άσφαλτο. Έφτανα πάντα πρώτος πίσω».

Ο Ντίνος Κούης αγωνίστηκε τέσσερα χρόνια με την φανέλα του Αγροτικού Αστέρα. Μετακόμισε με την οικογένεια του από την Ξυλούπολη στον Εύοσμο όταν ήταν 10 χρονών και δεν έφυγε ποτέ από την γειτονιά όπου έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα.

Το μεγάλο βήμα στον Άρη

Ο Κούης έκανε το μεγάλο βήμα με τη μεταγραφή του στον Άρη το 1974. Όπως και στον Αγροτικό Αστέρα, καθιερώθηκε πολύ νωρίς.

«Είναι πολύ σημαντικό για έναν ποδοσφαιριστή, να κάνει καλή εμφάνιση στην πρώτη ευκαιρία που θα του δοθεί. Η πρώτη φορά είναι πολύ σημαντική» λέει.

«Εγώ και στον Αστέρα και στον Άρη αγωνίστηκα στη δεύτερη αγωνιστική μετά τη μεταγραφή μου. Στον Αστέρα απέναντι στον Μέγα Αλέξανδρο, στον Άρη με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ μέσα στο Χαριλάου. Ο προπονητής μού είπε στο ημίχρονο να σηκωθώ για ζέσταμα. Όσο έκανα ζέσταμα δεχθήκαμε ένα γκολ με πέναλτι. Μόλις είδαν από την κερκίδα ότι ετοιμάζεται ο Στάκνοβιτς να με βάλει, τους άκουγα να λένε “Μα τι κάνει; Θα βάλει τον μικρό;”. Μόλις μπήκα, ισοφαρίσαμε. Κάποια στιγμή πήρα τη μπάλα από τα δεξιά, πέρασα τον Ιωσηφίδη, έκανα μια σέντρα, και ο Αλεξιάδης με ανάποδο ψαλίδι έκανε το 2-1. Μετά, στα αποδυτήρια, με σηκώνανε στα χέρια τους όλοι και με πετούσαν ψηλά».

Αρχές και ήθος

Οι ποδοσφαιριστές την εποχή του Ντίνου Κούη φορούσαν στις αλάνες και τις γειτονιές τα καθημερινά τους παπούτσια. Αργότερα, ζητούσαν από τσαγκάρηδες να τους φτιάξουν ποδοσφαιρικά.

«Όταν πήγα στον Άρη, δεν είχα παπούτσια. Πηγαίναμε σε έναν τσαγκάρη στην Νεάπολη και μας έφτιαχνε. Ο αδελφός του πατέρα μου, μου έστειλε όμως από τη Γερμανία ένα ζευγάρι εξάταπα Adidas. Φοβερά παπούτσια. Όταν τα φόρεσα, δεν το πίστευα. Ήταν από το παγκόσμιο κύπελλο».

Σήμερα, τα παιδιά που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, έχουν τα πάντα. Παπούτσια ρούχα, προστατευτικά. Το σημαντικότερο είναι όμως οι αρχές και το ήθος.

«Τις ίδιες αρχές που είχα ο ίδιος ως ποδοσφαιριστής, τις διδάσκουμε και στα παιδιά στην ακαδημία».

Σε έναν πίνακα είναι καταγεγραμμένος ένας πεντάλογος για τους αθλητές: Έμαθα να λέω ευχαριστώ και παρακαλώ, να χτυπάω την πόρτα πριν μπω σε ένα δωμάτιο, να δίνω τη θέση μου σε όποιον την χρειάζεται περισσότερο, να μιλάω ευγενικά στους ανθρώπους που με εξυπηρετούν, να φέρομαι στους άλλους όπως θέλω να φέρονται σε μένα.

Για τον Κούη, πέρα από τα μυστικά της μπάλας, τα νέα παιδιά πρέπει πρώτα από όλα να διδάσκονται ήθος και αρχές.

#TAGS

Αθλητισμός Γειτονιές Πρόσωπα της πόλης Προφίλ Συνεντεύξεις