Γλυκόπικρο αντίο στις 40 Εκκλησιές

Ήταν δύσκολο να ζω ως Γερμανός στην Ελλάδα. Δεν μου ήταν ποτέ δύσκολο να ζω στις 40 Εκκλησιές — την καλύτερη γειτονιά της Θεσσαλονίκης.

Είχα βρει ένα σπίτι στην Ελλάδα, το οποίο τώρα αφήνω. Πέρασα πολλά χρόνια και έζησα μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου εδώ. Ήρθα μετανάστης και θα νιώθω ξανά μετανάστης στη Γερμανία.

Τα δύο σκυλιά μου, ο Νώντας και ο Νάρκος, με παρακολουθούν καθώς φορτώνω στο αυτοκίνητο τις βαλίτσες με τα τελευταία πράγματα που θα πάρω επιστρέφοντας στη Γερμανία.

Πέρασα την τελευταία μου νύχτα στις 40 Εκκλησιές στο διαμέρισμα μίας φίλης, απολαμβάνοντας για μια τελευταία φορά τη θέα του Θερμαϊκού από το μπαλκόνι ως κάτοικος της περιοχής. Θα επέστρεφα στη Γερμανία έχοντας περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια όχι μόνο στην Ελλάδα ή στη Θεσσαλονίκη, αλλά στις 40 Εκκλησιές.

Ποτέ στη ζωή μου δεν έζησα περισσότερο στην ίδια γειτονιά. Για καιρό, το μόνο που ήθελα ήταν να επιστρέψω στη Γερμανία. Δεν αντέχω τη ζέστη, και παρά τη διαδεδομένη άποψη, η Ελλάδα δεν είναι εύκολη χώρα για έναν ξένο. Οι στενοί οικογενειακοί δεσμοί, οι κλειστές παρέες, η δυσπιστία απέναντι σε έναν Γερμανό δημοσιογράφο σε μια εποχή δύσκολη για τις σχέσεις των δύο χωρών.

Η καρδιά μου είχε ραγίσει

Τη χόρτασα την Ελλάδα, είπα στον εαυτό μου ένα εκατομμύριο φορές. Όμως να που τώρα συνειδητοποιούσα ότι το όμορφο διαμέρισμά μου ήταν άδειο κι ότι ήμουν άστεγος. Τα έπιπλά μου βρίσκονται καθ’ οδόν προς τη Γερμανία. Και η καρδιά μου είχε ραγίσει.

Ο καλύτερος φίλος μου, ο Νάσος, είναι δίπλα μου. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια του. Οι περισσότεροι φίλοι του έχουν ήδη φύγει από την Ελλάδα, αναζητώντας καλύτερες ευκαιρίες εργασίας στην Ευρώπη.

Τώρα, θα γινόμουν ένας από αυτούς. Αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν θα επέστρεφα στην πατρίδα μου ή αν θα άφηνα την πόλη και τη γειτονιά που υπήρξαν για εμένα το σπίτι μου κατά το ένα τέταρτο της ζωής μου.

Συνηθίζαμε να αστειευόμαστε με τον Νάσο: «Αυτή η χώρα με θυμώνει που κάνει τα πάντα τόσο δύσκολα, με ηρεμεί με το φαγητό της, και με κάνει να θέλω να πάω στη Γερμανία, για να βγάλω περισσότερα χρήματα. Μάλλον έχω ενσωματωθεί πλήρως στην ελληνική κοινωνία».

Η αλήθεια είναι ότι μια χώρα δεν είναι το σπίτι σου. Μια πόλη θα μπορούσε να είναι. Μια γειτονιά, σίγουρα είναι. Και ενώ μπορεί να μου ήταν δύσκολο μερικές φορές να ζω ως Γερμανός στην Ελλάδα, δεν μου ήταν ποτέ δύσκολο στις 40 Εκκλησιές – την καλύτερη γειτονιά της Θεσσαλονίκης.

Μπορείς να περπατήσεις μέχρι το Σέιχ Σου, να έχεις στα πόδια σου τη θέα του Θερμαϊκού και της πόλης, να βρεις εύκολα πάρκινγκ, και είσαι μια ανάσα από το κέντρο (Πανόραμα, λυπάμαι!).

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και η Ελίνα με την κάβα της, η οποία αφιέρωνε πάντα άφθονο χρόνο για να ταιριάξει τα πέντε πιάτα των δείπνων μου τα Χριστούγεννα με το κατάλληλο κρασί. Είναι ο ελληνικός ποιμενικός μου, ο Νώντας, που μάλλον θεωρούσε ότι ήταν παντρεμένος με την Ελίνα και το θεωρούσε καθήκον του να προστατεύει το κατάστημά της στην καρδιά της γειτονιάς μας από τους επίδοξους πελάτες, κάθε φορά που καθόμασταν μαζί έξω και λέγαμε τα νέα μας.

Είναι η κυρία Τζένη, η οποία έγινε κατά κάποιον τρόπο η Ελληνίδα γιαγιά μου. Μικροσκοπική γυναίκα, αλλά την είδα πολλές φορές σκαρφαλωμένη σε μια σκάλα να πριονίζει τα κλαδιά της ελιάς στην αυλή μας. Κάθε μέρα ταΐζει όλες τις αδέσποτες γάτες του δρόμου που στήνονται έξω από το σπίτι, φέρνοντας ενίοτε και τους φίλους τους. Όσο ζούσαμε στην ίδια πολυκατοικία (μετακόμισα τρεις φορές στην ίδια γειτονιά), δεν υπήρχε βράδυ χωρίς να μου φέρει δύο σακούλες με κριθαράκι και κοτόπουλο για τα σκυλιά μου.

Είναι και ο Φαμπρίτσιο, με το σκυλί του την Εζέλ, που έγινε κολλητός μου, αφού περάσαμε αμέτρητες ώρες πηγαίνοντας βόλτα τα σκυλιά μας. Θα μου λείψει όλη αυτή η σκυλοπαρέα στο «βουνό», όπως αποκαλούσαμε τον κοντινότερο λοφίσκο του Σέιχ Σου πίσω από την Ευαγγελίστρια. Όλοι αυτοί οι ιδιοκτήτες σκύλων και τα τετράποδά τους είχαν γίνει σταθερό μέρος της ζωής μου – όπως κι εγώ της δικής τους.

Θα μου λείψει η σκυλοπαρέα στο «βουνό», όπως αποκαλούσαμε τον κοντινότερο λοφίσκο του Σέιχ Σου πίσω από την Ευαγγελίστρια. Όλοι αυτοί οι ιδιοκτήτες σκύλων και τα τετράποδά τους είχαν γίνει σταθερό μέρος της ζωής μου – όπως κι εγώ της δικής τους.

Γνωρίζω κάθε στενάκι στις 40 Εκκλησιές

Γνωρίζω κάθε δρόμο και στενάκι στις 40 Εκκλησιές. Απολάμβανα τα ψώνια μου στον τοπικό Μασούτη και στο σούπερ μάρκετ Εστία, που πουλάει κάθε λογής πεντανόστιμα τυριά και αλλαντικά. Θα μου λείψουν ο μανάβης μου, ο κρεοπώλης μου, και το φαρμακείο μου. Θα μου λείψουν οι γείτονες που συναντώ και μιλάω μαζί τους στον δρόμο (αν και ομολογώ ότι ενίοτε προσπαθούσα να κρυφτώ, όταν ήταν πολύ πρωί και δεν ήθελα να παρασυρθώ σε μια πολύωρη συζήτηση πριν καν φάω πρωινό).

Ήμουν κομμάτι αυτής της γειτονιάς για δέκα χρόνια και η γειτονιά έγινε μέρος του εαυτού μου. Είχα βρει ένα σπίτι στην Ελλάδα, το οποίο τώρα αφήνω. Πέρασα πολλά χρόνια και έζησα μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου εδώ. Ήρθα μετανάστης, και θα νιώθω ξανά μετανάστης στη Γερμανία.

Βάζω μπρος το αυτοκίνητο, με τα δύο σκυλιά μου στο πίσω κάθισμα. Δεν γνωρίζουν ότι δεν θα επιστρέψουν ποτέ πια εδώ. Είμαι πεπεισμένος ότι ήταν η σωστή απόφαση να φύγω, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι που έφυγαν από τη χώρα, την πόλη, τη γειτονιά.

Αλλά μόνο τώρα συνειδητοποιώ τι αφήνω πίσω μου, και ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι δρόμοι, η θέα, το άρωμα του πεύκου στο δάσος, το φαγητό, η καθημερινή ζωή — όλα αυτά θα μετατραπούν σε αναμνήσεις, που θα επηρεάζουν για πάντα τον τρόπο με τον οποίο θα βλέπω τη Γερμανία.

Ίσως πρέπει να φύγω για να εκτιμήσω ξανά τι είχα εδώ. Μάλλον είμαι σίγουρος: Θα μου είναι πιο εύκολο να αγαπώ την Ελλάδα από μακριά.

#TAGS

40 Εκκλησιές Γειτονιές