Chefs For Zero Hunger
«Κανένας μόνος, κανένας νηστικός»
- Ευγενία Χατζηγεωργίου
- Αλέξανδρος Αβραμίδης
- 10/5/2025
«Αν δεν ήταν οι Chefs For Zero Hunger, δεν ξέρω πώς θα ήμουν σήμερα. Δεν έχει να κάνει μόνο με το φαγητό. Είναι η παρέα, το νοιάξιμο». Με αυτές τις φράσεις ο Ντέιβιντ, που ζει σε συνθήκες αστεγίας στη Θεσσαλονίκη, αποτυπώνει τη δοτικότητα μιας ομάδας που σχηματίστηκε πριν από πέντε χρόνια, με σκοπό να μην μείνει κανένας άνθρωπος μόνος και νηστικός στην πόλη.
Εκείνη η πρωτοβουλία έχει εξελιχθεί πλέον σε μία σταθερή δομή στήριξης για δεκάδες ευάλωτους συνανθρώπους μας. Συναντήσαμε δύο μέλη της ομάδας και ακολουθήσαμε αυτή τη διαδρομή αγάπης και προσφοράς.
Η πρώτη δράση της ομάδας έγινε αυθόρμητα, όταν μια παρέα μαγείρεψε για να συγκεντρώσει χρήματα και να σταλεί βοήθεια στη Βηρυτό, μετά τη φονική έκρηξη στο λιμάνι της πόλης το 2020. Ακολούθησαν ο Covid και η καραντίνα, όταν οι ανάγκες αυξήθηκαν ραγδαία.
«Μια φαρμακοποιός στην Αλ. Σβώλου μού είπε ότι υπάρχει κόσμος έξω που πεινάει. Αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε μια ομάδα διανομής φαγητού. Μέσα σε ένα βράδυ, σχεδιάσαμε το λογότυπο. Μια ανάρτηση στο Facebook αποδείχθηκε αρκετή για να ανταποκριθούν δεκάδες άνθρωποι. Έτσι ξεκίνησαν οι Chefs For Zero Hunger» θυμάται ο σεφ Γιάννης Κατσαντώνης, από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας.
«Πολύ ταπεινά θα πω πως γλύτωσε κόσμος. Φτάσαμε στο σημείο να φτιάχνουμε και να μοιράζουμε 100 μερίδες την ημέρα».
Στην ομάδα συμμετέχουν επαγγελματίες μάγειρες και όχι μόνο. Καθένας συμβάλλει όπως μπορεί με βάση το σύνθημα της ομάδας: «Κανένας μόνος, κανένας νηστικός».
Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια έχουν διανεμηθεί περίπου 15.000 μερίδες φαγητού και η δράση της ομάδας έχει εμπλουτιστεί, πολλές φορές με δράσεις που γίνονται εντελώς αθόρυβα: τρέχει κοινωνικό χαρτοπωλείο για παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν σχολικά είδη, παρέχει στήριξη σε μονογονεϊκές οικογένειες με προβλήματα διαβίωσης και σε πρόσφυγες, συνδράμει δομές που υποστηρίζουν ευάλωτους συμπολίτες μας, ενώ συνεργάζεται και με άλλες ομάδες ανά τη χώρα. Παράλληλα, έχει προχωρήσει σε αποστολές βοήθειας στις φωτιές στην Εύβοια, τις πλημμύρες στη Θεσσαλία, τον σεισμό στην Τουρκία.
Όπως σημειώνει ο Γ. Κατσαντώνης «η αλληλεγγύη σε κοιτάει στα μάτια, ούτε από πάνω προς τα κάτω, ούτε από κάτω προς τα πάνω». Και είναι αυτή η καθαρότητα στο βλέμμα που οδήγησε στο να χτιστεί μια σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ εκείνων που προσφέρουν και εκείνων που λαμβάνουν βοήθεια. «Αρχικά δεν τους ξέραμε, και δεν μας ήξεραν. Δίναμε φαγητό, φεύγαμε. Σήμερα γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα, καθόμαστε μαζί, συζητάμε, είναι η ευρύτερη οικογένειά μας».
Περιγράφει την επαφή με τα δέκα περίπου άτομα που ζουν σε συνθήκες αστεγίας στο κέντρο της πόλης και φροντίζουν 4-5 φορές την εβδομάδα να τους προσφέρουν φαγητό «σαν ένα ραντεβού με φίλους, με δικούς σου ανθρώπους».
Αλλά δεν είναι μόνο το φαγητό που καλύπτει μια βασική ανάγκη και προσφέρεται απλόχερα σε όλους, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, καταγωγής. Είναι η επικοινωνία, το νοιάξιμο, η φροντίδα.
Είδαμε ιδίοις όμμασι αυτή τη σχέση καρδιάς που έχει διαμορφωθεί. Το γνήσιο ενδιαφέρον αποτυπώνεται στην ερώτηση «είστε καλά;», στη συζήτηση που ξετυλίγεται πλάι-πλάι στο παγκάκι, στον κοινό καφέ της Τετάρτης, στην έγνοια «είναι ασφαλείς;» και στην πρόβλεψη να διανέμεται φαγητό και αγαθά πρώτης ανάγκης όλο τον χρόνο.
Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού που συνεχίζεται έχουν υπάρξει δυνατές στιγμές, κάποιες ελπιδοφόρες, άλλες δύσκολες. «Είχαμε απώλειες. Χάσαμε τον Γιώργο – που είχαμε δώσει αγώνα να τον κρατήσουμε στη ζωή – όταν έπαθε υποθερμία και πέθανε μία νύχτα» σημειώνει ο Γ. Κατσαντώνης. Μετά αναφέρεται στον Γιάννη, «ο οποίος ήταν άνεργος μάγειρας, έμεινε άστεγος και κάποια στιγμή βρήκε δουλειά στην Ολλανδία. Μαζέψαμε χρήματα – το ποσό συγκεντρώθηκε μέσα σε 15 λεπτά – για το εισιτήριο και για τα πρώτα του έξοδα. Έπιασε δουλειά εκεί, και τώρα μας στέλνει βοήθεια για τους αστέγους».
Μία Τετάρτη του Απρίλη συναντήσαμε αρχικά την Αγγελική Χριστοδούλου, μέλος της ομάδας από τα πρώτα της βήματα, την ώρα που μαγείρευε φαγητό για τους αστέγους. Το ιμάμ μπαϊλντί μεριδοποιήθηκε ζεστό- ζεστό και ετοιμάστηκε για διανομή. «Η μαγειρική είναι προσφορά έτσι κι αλλιώς, αλλά όταν μαγειρεύεις για να προσφέρεις σε κόσμο που έχει ανάγκη, έχει ακόμα περισσότερη αγάπη».
Η ομάδα είναι εκεί δώδεκα μήνες τον χρόνο, σε κακοκαιρίες, καύσωνες, καθημερινές, γιορτές, από το υστέρημά της. «Έχει τύχει να αγοράσουμε φαγητό και να το στείλουμε με ταξί, γιατί δεν μπορούσε να το αναλάβει κάποιος από εμάς, αλλά δεν θα τους αφήναμε έτσι» προσθέτει η Αγγελική.
Ακολουθούμε τον Γ. Κατσαντώνη στη διανομή του φαγητού. Πρώτη στάση στη Φρειδερίκη και τον Σάκη. Μιλούν για την επικαιρότητα, μοιράζονται σκέψεις και οργανώνονται για το Πάσχα, που το μενού θα είναι εορταστικό όπως σε κάθε σπίτι.
–Χρειάζεστε κάτι;
–Την αγάπη σου.
–Την έχετε.
–Το ξέρουμε.
Επόμενη στάση στον Ντέιβιντ, που πλέον έχει αναλάβει το μοίρασμα των μερίδων προς τους υπόλοιπους αστέγους. «Είναι κομμάτι της ζωής μου πλέον» μάς λέει.
Φεύγοντας, ρωτάμε τον Γιάννη Κατσαντώνη τι γεύση έχει η αλληλεγγύη. «Η αλληλεγγύη είναι σαν το κρεμμύδι. Το καθαρίζεις και σου καίει τα μάτια, το μαγειρεύεις και γλυκαίνει» απαντά.
Διαβάστε επίσης
- Τίνα Αντωνάκου
- Αλέξανδρος Λιτσαρδάκης
