Ντόμινο στο Πάρκο Μουσών: «Για να περνάει η ώρα!»

Μια μικρή ιστορία για τον χρόνο, τη φιλία και τη ζωή σε μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης

Νόμινο στο Πάρκο Μουσών

Είναι μια από αυτές τις φθινοπωρινές καθημερινές στα τέλη του Οκτώβρη, που ο καιρός δεν έχει ακόμα αποφασίσει αν θα χειμωνιάσει ή αν θα παραμείνει για λίγο ακόμη στο μεταίχμιο. Το μεσογειακό φθινόπωρο είναι αλλιώς από το απότομο και βροχερό της Βόρειας Ευρώπης που έχω συνηθίσει ζώντας πολλά χρόνια στη Γερμανία. Εδώ, τα φύλλα εγκαταλείπουν τα κλαδιά τους με δειλία⸱ την ίδια που αισθάνθηκα κι εγώ όταν είδα την πρώτη κολοκύθα στη λαϊκή τις προάλλες, φορώντας κοντομάνικο μπλουζάκι.

Τελικά, με παρέσυρε στη φθινοπωρινή της πλάνη και την επόμενη μέρα την έβαλα στον φούρνο πριν βγω με τον σκύλο για την καθιερωμένη μας βόλτα μετά τη δουλειά. Περπατάμε στα ίδια στενά που διασχίζουμε τις καθημερινές, ανάμεσα στα τσιμέντα των πολυκατοικιών, μέχρι που φτάνουμε στο Πάρκο των Μουσών. Είναι από τα λίγα μέρη του Κορδελιού που φέρει μια υποψία πρασίνου.

Κάπου εκεί, στη βόρεια πλευρά του πάρκου, σ’ ένα από τα πολλά παραμελημένα παγκάκια, δύο άντρες κάθονται σε ξύλινες καρέκλες. Το παγκάκι έχει μετατραπεί σε τραπέζι και πάνω του έχουν τοποθετήσει μια ξύλινη πλάκα που μοιάζει με αυτοσχέδιο πεδίο μάχης.

Κάθονται σιωπηλοί, απόλυτα προσηλωμένοι στην επόμενη κίνηση. Παίζουν ντόμινο. Δίπλα ένα ξύλινο μετρητήρι με σιδερένιες ράβδους και μικρές ξύλινες χάντρες, έτοιμες να κρατήσουν το σκορ.

Τους έχω ξαναδεί πολλές φορές στο ίδιο ακριβώς σημείο, συνήθως όμως σε μεγαλύτερη παρέα. Με κοιτάνε με απορία καθώς τους πλησιάζω. Η προφορά τους είναι βαριά και σπαστή, γνώριμη στις γειτονιές των δυτικών προαστίων της Θεσσαλονίκης. Μου συστήνονται: Ο Αλέξανδρος Θεοδωρίδης είναι 82 ετών, ο Τέγκις Αϊβαζίδης 76. Μου λένε πως κατάγονται από το ίδιο μικρό χωριό, στα νότια της Τιφλίδας, το Τσιντσκάρο. Ο κ. Αϊβαζίδης λέει πως οι πρόγονοί του ήταν Έλληνες, που είχαν καταφύγει εκεί εγκαταλείποντας την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1813. Ο ίδιος μετανάστευσε στην Ελλάδα λίγο μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, το 1993. Ο κ. Θεοδωρίδης ήρθε στη χώρα μια δεκαετία αργότερα.

Ο δικός τους χρόνος μοιάζει να κυλάει διαφορετικά. Τα παιδιά τους ζουν στο εξωτερικό, η σύνταξη είναι χαμηλή, κι εκείνοι περνούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας τους στο σπίτι, εκτός από τα απογεύματα. «Εδώ θα μας βρεις κάθε μέρα, από τις πέντε-έξι μέχρι τις εννιά το βράδυ. Για να περνάει η ώρα!» λέει o κ. Αϊβαζίδης.

Τους παρατηρώ για λίγο να στήνουν την επόμενη πατρίδα, και για μια στιγμή νιώθω σαν να σταμάτησε ο χρόνος, μέχρι που με ξηλώνει από αυτήν το ξυπνητήρι του κινητού. Η κολοκύθα! Γυρίζω βιαστικά στο σπίτι και βρίσκω τις φέτες της καμένες στις άκρες. Χαμογελώ γλυκόπικρα και σκέφτομαι τους δύο άντρες να σκοράρουν και να μετρούν τον χρόνο που περνά με τις χάντρες στο μετρητήρι. Ίσως τελικά να τον νικούν για λίγο κάθε απόγευμα…

#TAGS

Γειτονιές Γνωρίσαμε στο ρεπορτάζ Κορδελιό Μικρές ιστορίες Πάρκο Μουσών