Χρυσόστομος Σταμούλης: In memoriam

Ένα έργο τεράστιο, που μας καλεί να τον ξαναδιαβάσουμε και να τον ξανακούσουμε, έχοντας διαρκώς κατά νου αυτό που ο ίδιος βίωνε και, νομίζω, προσδοκούσε: τη θεολογία, που ακόμη κι αν γεννιέται από την ανάγκη του εκκλησιαστικού σώματος, τελικά δεν απευθύνεται μόνο σ’ αυτό. Αναγνωρίζοντας τη δυσκολία της εποχής, ο Σταμούλης διαρκώς ανίχνευε μια νέα ανθρωπολογία, σ’ έναν ενδιάμεσο χώρο όπου η αντοχή όλου του σύγχρονου πολιτισμού και των δομών του, πολιτικών, θρησκευτικών, οικονομικών και πολιτισμικών, δοκιμάζεται.

Αναγνωρίζοντας επίσης τις τέχνες ως μια άλλη γλώσσα αποκάλυψης, τραγούδησε τη ζωή με στίχους, με μουσικές, με ποιήματα, και αναμετρήθηκε και ο ίδιος βιωματικά με όλες τις σημερινές προκλήσεις, με πρώτιστη την υπαρξιακή διάσταση του σύγχρονου ανθρώπου. Μέσα στο φάσμα που ορίζει από τη μια η τελείωση του ανθρώπου και από την άλλη ο μηδενισμός του, τα έργα και οι πράξεις του Χρυσόστομου Σταμούλη εμπεριείχαν όλες τις δυνατότητες του ίδιου του σύγχρονου ανθρώπου. Αυτός ήταν στο επίκεντρο της σκέψης και δράσης του, μαζί με τη διαρκή αγωνία αφενός να διαλεχθεί με το καινούριο, αφετέρου να διεκδικήσει το άνοιγμα της Εκκλησίας στην ευαγγελική της απλότητα.

Πολλές φορές μάς κάλεσε να απεκδυθούμε τις βεβαιότητές μας και να χαθούμε στη θάλασσα της πληθυντικής ζωής. Με την ίδια ευκολία και τρυφερότητα που άκουγε ο ίδιος τις φωνές της κάθε είδους ετερότητας. Γιατί θαρρώ πως νόμος του ήταν ο μεγάλος νόμος της αγάπης. Δεν είναι τυχαίο ότι μίλησε και έγραψε τόσο για τον έρωτα και τον θάνατο μαζί, ως δύο αρχέτυπα, που οδηγούν στο υπαρξιακό μας άνοιγμα.

Ο αεικίνητος και δημιουργικός συνομιλητής και άνθρωπος που υπήρξε ο Χρυσόστομος Σταμούλης μάς άφησε πρόωρα. Και το χαμόγελό του, πρόωρα μας άφησε κι αυτό. Ένα διαρκές, αβίαστο σαν μουσική χαμόγελο, που σχεδόν προκαλούσε αμηχανία με τη φυσικότητά του.

Ο Χρυσόστομος Σταμούλης συνδιαλεγόταν σταθερά με το Φως και την Ετερότητα. Ο Θεός, στον οποίο εκείνος πίστευε βαθιά, ας τον κρατήσει στην παλάμη του. Και στην αγκαλιά του.